papegaai

Vroeger had ik in mijn kindertijd buren met een papegaai. Mijn moeder verzorgde het dier als de buren hun vakantie vierden. Ze hadden mij en mijn broer gewaarschuwd: “Kom niet te dicht bij de papegaai. Hij heeft het niet zo op jongetjes en mannen.” Je raadt het al. Onbedwingbare nieuwsgierigheid was sterker dan gezond verstand. Mijn kans nam ik waar. Ik liep naar de papegaai. Mijn neus stak ik door de tralies heen. Ik trok zijn aandacht. En PATS, de papegaai zette zijn venijnige snavel in mijn neus. Een zeldzaam indringende pijnscheut. De pleister met daarop een dikke kus van mijn moeder, zoog zich vol met het rode levenssap.
Die papegaai leeft niet meer.
Wel een andere. Lees verder >>>>