Vandaag een ontroerende gedachtenisviering meegemaakt in de Sint Vituskerk in Blaricum: Olivier, zoontje van vrienden van ons, is afgelopen zondag 10 juni 2012 op vijfjarige leeftijd overleden: “Hij was Olivijf en hij wordt nooit meer Olizes”, zo zei een tante. In 2006 geboren als derde in het gezin. Hartverscheurend om vandaag die twee ouders en hun twee andere kinderen en de beide oma’s het kistje te zien dragen.
Olivier is door vele mensen herdacht: door zijn dappere en emotionele ouders zelf, oma’s, tantes, nichtjes die heel erg dol op hem waren. Ook twee juffen van de Flevoschool in Huizen waar Olivier op school zat, spraken met liefde over ‘hun’ kind. De klasgenootjes van Olivier waren zelf ook erg geschrokken dat hun Olivier er niet meer is. Zo plotseling weggerukt uit hun eigen leven.
Er is zoveel moois gezegd door de kinderen. Eén opmerking bleef met name bij mij haken: “Is het koud in de hemel? Heeft Olivier het nu koud?” Prachtig hoe ongedwongen en eerlijk kinderen kunnen nadenken over afscheid nemen. Zelf heb ik er nog nooit over nagedacht wat de kamertemperatuur is van Gods Huis met de vele woningen.

Hoe kun je afscheid nemen van een vijfjarig kind, dat een veelbelovende en kleurrijke toekomst in zich herbergde?
Mooie liederen werden gespeeld waaronder “Don’t give up the fight” van Racoon:

Bijbelteksten werden gelezen en overdacht: de gelijkenis van Jezus over het bouwen van een huis op zandgrond of op rotsgrond.
En veel gedichten klonken in de kerk, waaronder deze: Lees verder Is het koud in de hemel? →