apr 1 2018
Paaslach – de duif en 1 Aprilgrap
Vandaag Eerste Paasdag – het heerlijke feest waar christenen herdenken en vieren dat Jezus Christus is opgestaan. Een van de heel oude tradities in de kerk de risus paschalis, de Paaslach. Het was in de Middeleeuwen een goed gebruik de lach in de kerk op te wekken. De bevrijdende lach om de duivel uit te lachen. Want Jezus is opgestaan. De duivel is verslagen. De dood ook.
Na een periode van 40 dagen vasten en voorbereiding is de grap een sterk ventiel om de spanning af te bouwen, om ontspannen Pasen te vieren.
De priester ging te midden van het kerkvolk staan en vertelde een komisch verhaal of een goede (kerk)mop.
De onderstaande mop heb ik verteld vanmorgen in de dorpskerk van Zunderdorp waar ik predikant ben; de bron van de mop weet ik niet meer:
Duif in de kerk
Als de dominee de kerk binnenloopt, ziet hij dat de koster met allemaal netten in de weer is. Lees verder >>>>
Zeker in kerken die dagelijks de deuren open hebben, is vaak een boek te vinden vlakbij de plek waar je een kaarsje kunt branden. In zo’n boek kunnen bezoekers, toeristen, kerkgangers, kijkers, zoekers en vinders, gelovigen en ongelovigen en alle anderen hun eigen boodschap, gedachten en gevoelens kwijt. Daar wordt veel gebruik van gemaakt, als ik mijn ogen laat gaan over de verschillende talen, teksten en woorden die bijna binnen de lijntjes zijn geschreven of er uitzien uit dokters-handschrift. Tekeningetjes. Krassen. Gebeden voor een zieke moeder. Iemand schrijft over het gebrek aan liefde in een doodgebloed huwelijk. De knuffel van een kind heeft een loshangend oor: 
Wat ik als lezer van het interview begrepen heb is dat de kerk en dan vooral het kerkvolk meer een vuist dient te maken. Krachtig en helder optreden in plaats van een zijig midden houden. Dat de kerk meer zichtbaar mag worden in een stekelige omgeving, daar ben ik het mee eens. Ik betwijfel of die kracht zichtbaarder, hoorbaarder, tastbaarder wordt als in de kerk krachtig gevloekt moet worden. Ik ben in ieder geval niet overtuigd door zijn pleidooi en zijn manier van argumenteren:
Gisteravond was ik voorganger tijdens een jeugddienst in de Triomfatorkerk (Barendrecht; daar ben ik van 2008 tot 2012 predikant geweest). De dienst stond in het teken van de vraag hoe je de jongere (en eigenlijk iedere meer of minder kerkbezoeker) kan helpen in beeldvorming en vooral in beleving van een viering/kerkdienst in een kerkgebouw. Ik besef me dat dat geen gemakkelijke vraag en opdracht is. Want de beeldvorming in onze samenleving rond kerk en kerkdiensten is, op zijn zachtst gezegd, niet eenduidig. Vaker hoor ik de woorden ‘saai’, ‘niet relevant’, ‘geen aansluiting op het dagelijks leven’, ‘leuk voor opa’. Veel minder hoor ik: ‘Ik kom graag in de kerk’ of ‘Geen kerkdienst, geen zondag voor mij’ of ‘Opademen na een gevoel van leeglopen door de stress van de week’.
Tijdens de diensten georganiseerd door Stichting 
Of ik heb het gemist of het is echt stil gebleven in domineesland. Na ruim 65 jaar trouwe dienst wordt de preekhulpserie 
Hoera! Zo luidde het thema van de Startzondagdienst afgelopen zondag 15 september bij Diensten-met-Belangstellenden in Amsterdam was aanleiding voor een feestelijke en vreugdevolle ontmoeting. Er was veel belangstelling. Niet alleen voor het samen zingen en bidden en luisteren, ook voor de gevulde tafels met zelfgemaakt gebak. Diverse vrijwilligers hebben in het weekeinde flink ‘huis gehouden’ in de keuken. De opbrengst van de verkoop is volledig bestemd voor het werk van DmB. Een fantastisch bedrag van 
feb 11 2019
Valt er wat te beleven in de kerk?
Sinds die ene zondag in november (18.11.18) herinneren gemeenteleden mij er nog regelmatig aan. Tijdens de dienst in de Alexanderkerk (klik hier voor de Facebookpagina) zongen we Psalm 89. Daarvoor klonken de woorden uit de bijbel dat de schepping enthousiast juicht om wie God is en wat Hij doet uit ontferming. De psalm was bedoeld als gloria, als lofprijzing.
Dat zag ik echter niet op de gezichten voor mij. Ik trok de stoute schoenen aan en onderbrak de samenzang. Ik zei toen dat de gemeente “te lauw” zong. Ik hoorde gemeenteleden in de kerkzaal zachtjes murmureren en wat lachen. Ik riep toen op om te beleven en te zingen wat je leest. Vers 6 van Psalm 89 begint met “Wij loven”, dat God door de macht van zijn verheven hand, met uitgestrekte arm al het werk in stand houdt.
O-klank
By R.J. van Amstel • Alexanderkerk, Bijbel, Christendom, Dominee, Geloof, God, Kerk, Kerkblad, Kerkdienst, Kerkvenster, Leiderschap, Liedkunst, Liturgie, Meditatie, Muziek, Orde van dienst, Pastoraat, PrediKanttekening, Protestantse Kerk in Nederland, Rotterdam, Spotify, Vocaal • • Tags: 18 november 2018, Alexanderkerk, beleefd willen worden, beleving, consument in de kerk, In de kantlijn, jongeren, Kerk, Kerkblad, Kerkvenster, liedboek, meditatie, met open mond zingen, nieuwe kerkmuziek, om over na te denken, oude doos, ouderen, predikantekening, Psalm 89, psalmen, samenzang onderbreken, Spotify, zingen wat je leest